บันทึก(กู้คืนเรื่องเมื่อนานมาแล้ว)

บันทึก  มันก็คือบันทึกมันก็คือความรู้สึกเจือปนกับอักษร  ส่งผ่านความคิดร้อยเรียงออกมาเป็นบทเป็นกลอน เป็นคำสอนเป็นทุกอย่าง ไร้สาระบ้าง มีสาระบ้างต่างกันไป  ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็ไม่พ้นเรื่องความรู้สึกอยู่ดี แน่นอนอยุ่แล้วใครจะไปทำอะไรได้โดยไร้ซึ่งความรู้สึกกันเล่า  นึกแล้วก็ คิดมันใช่ไหมหว่า แต่เอ?? คนที่ทำอะไรลงไปโดยไร้ความรู้สึกมันอาจจะมีก็ได้ แต่ใครกันล่ะ  ชั่งมันเถอะเริ่มจะนอกเรื่องของตัวเองเสียแล้ว

          วันนี้เป็นเซ็งๆยังไงไม่รู้แฮะ อันที่จริงมันก็เซ็งเกือบทุกวันนั่นแหละ ฮ่าๆ ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลก ว่าแล้วก็นึกขำตัวเองเหมือนกัน  เรื่องวุ่นวายในชีวิต แหมๆ แต่ละวันมันชั่งเยอะแสนเสียเหลือเกิน  ไม่รู้อะไรต่อมิอะไรสับสนปนเปกันไปหมด  วุ่นวาย สมองอันน้อยๆของฉันไม่เก่งกาจขนาดนั้นที่จะรับเรื่องทุกอย่างเอาไว้ได้  เรื่องบางเรื่องที่รับรู้ ที่ได้เจอได้ประสบมาบางครั้งก็ทำได้เพียงเก็บไว้ เก็บเอาไว้ เก็บไว้ในกล่องเหล็กที่แน่นขนัดแน่นจนบางครั้งรู้สึกอึดอัดและอย่างจะทำให้กล่องนั้นมันระเบิดเสียจริงๆ  

   เจ็บปวดกับบางเรื่องแต่ก็ทำได้เพียงนั่งร้องไห้  ร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่มีใครู้ บางครั้งก็รู้แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร  ไม่มีใครช่วยอะไรได้ ไม่มี ไม่ใครทั้งนั้น  ร้องไห้  ร้องทำไมวะ ??? นั่นน่ะสิใครสั่ง  เจ็บปวดทุกทีสิ่งที่มีมาอัตโนมัติก็คงจะเป็นน้ำตาบางครั้งก็มีปนมาเป้นสายเลือด  ความอดทนจะสูงไปไหน? ฉันเฝ้าถามตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ก็คือความว่างเปล่า มันก็เป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบอีก ๑ คำ จากหลายๆคำที่เฝ้าถาม

    ปล่อยวาง  คำนี้เริ่มเข้ามาในชีวิตฉันก็ทำให้ฉันรู้สึก โล่ง เบา แต่ไม่ถึงกับสบาย อย่างน้อยก็ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องเจ็บ  โลกจะหมุนปล่อยมันหมุน  ดวงอาทิตย์จะขึ้นจะตกปล่อยมันไปชั่งมัน  คนจะเป้นหรือตายชั่งมัน คนจะแคร์เราไม่แคร์ชั่งเขา เราเองต่างหากที่ต้องแคร์ตัวเองบ้าง บางครั้งก็แครืคนอื่นมากเกินไปจนลืมหันกลับมามองดูสภาพตัวเองว่ากำลังทรมานขนาดไหน  ลำบากขนาดไหน เจ็บปวดขนาดไหน  ปล่อยวางได้แล้ว  ทำในสิ่งที่ควรทำอย่าทำจนเกินตัวมากเกินไป  จะได้ไม่ต้องเจ้บ  อย่าห้าม อย่าหยุดยั้งใครจะทำอะไรปล่อยเขาไป  จะกิน จะเที่ยว จะสนุก ปล่อยเขาไปเลิกทำตัวเป็นตัวขวางความสุขสนุกสนานของคนอื่นได้เเล้ว  บางครั้งตัวเองก็อาจจะต้องการความสนุก  สนุกที่ไม่ต้องไล่ตาม สนุกที่ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องมานั่งน้อยใจ ถึงจะเป้นห่วงสักแค่ไหน เสียงเราเขาก็ไม่มีทางได้ยิน ปล่อยวางซะ  ยิ่งพูดยิ่งเจ็บ ยิ่งห้ามยิ่งทรมาน   อย่างทำอะไรก็ทำ

  ขอให้ฉันได้ยิ้ม  ถ้าไม่ได้ยิ้มขอเพียงฉัน ไม่ร้องไห้ก็พอแล้ว  ขอร้อง....ฉันเหนื่อย