นี่สินะ...ความเหงา

เวลาคนเราเหมือนจะมากในหนึ่งวันหลายนาทีอยู่  เราใช้เวลาส่วนใหญ่ทำอะไร  เราเผลอมองข้ามอะไรไปหรือเปล่า  .

.ไม่เคยมองข้ามอะไรสำหรับตัวฉันเอง  แต่ตอนนี้และก่อนหน้านี้หลายต่อหลายครั้ง  ซ้าย-ขวา คือความเย็น ทั้งที่อกาศค่อนข้างร้อน  มันรู้สึกเงียบ ทั้งที่มีเสียงแมงไม้หลากชนิด นี่เราจะทำอะไร  นั่งคุยกับหลอดไฟ  ทักทายพัดลม  ดมกลิ่นความว่าง  เหงานะ  เหงาเหมือนกัน  ...ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ อยู่ได้แต่จะอยู่อย่างไร  ฉันมีเวลาอยู่กับตัวเองเยอะเกินไปแล้วมั้ง  เพราะไม่มีใครชอบอยู่กับฉัน    ฉันทำหน้าที่ของฉันได้ฉันเองก็คิดว่าไม่ได้บกพร่องอะไรไปซักเท่าไหร่นะ  แล้วฉันควรจะได้รับการปฏิบัติจากคนอื่นต่อตัวฉันอย่างไร  ถ้าฉันไม่ถาม คงไม่มีใครตอบฉัน  ถ้าฉันไม่พูด คงไม่มีใครรู้ว่าฉันมีตัวตน ทั้งที่จรืงบางครั้งพูดไปก็ยังไม่มีใครได้ยิน  ฉันอยากบ่น แล้วฉันจะบ่่นกับใคร  ใครหรือไม่เคยซ้ำเติมฉัน ใครหรือที่ให้กำลังใจฉันบอกฉันหน่อยเถอะว่าสู้ต่อไป ฉันให้กำลังใจตัวเองใจกำลังจะหมดแล้ว   จับมือฉันบอกฉันหน่อยเถอะ  ว่าฉันยังหลงเหลือคำว่า คน อยู่ไหม  หรือว่าฉันกลายเป็นสายลมไร้ตัวตนไปแล้ว  ....ความรู้สึกฉัน  ถูกทำลายมานักต่อนัก หลายต่อหลายครั้ง คนที่ปลอบและประกอบก้คือตัวของฉันเอง  ฉันไม่ชอบหนีปัญหา แต่ก็ไม่ชอบให้ปัญหามารุมเช่นกัน  ฉันไม่ชอบอะไรที่ไร้เหตุผลเพราะฉันเชื่อว่าถ้ายังเป้นคนเหตุผลมีกันทั้งนั้น  ฉันเองเป็นตัวของฉัน  ฉันน้อยใจเป้นนะ  แต่จะให้แสดงออกมาทุกครั้งก็คงไม่ได้  ฉันเจ็บปวดเป็นนะถูกสกิดคววามรู้สึกเพียงเล็กน้อย จำจนตาย ฉันไม่เคยลืมเหตุการณ์ไม่ว่าดีว่าร้าย  แต่ฉันไม่เคยทำลายใคร  แต่ทำไม ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไม ฉันต้องถูกทำลายอยู่ทุกครา  ฉันยิ้ม ทั้งที่ฉันร้องไห้อยู่ภายในเพื่อให้คนที่เห็นนั้นได้ไม่คิดอะไรมากมายกับฉัน  เพราะฉันไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้รับความเดือดร้อนทุกที  ฉันเจ็บฉันมีแผลคนทำแผลก็ฉันเอง บางทีเล็กๆน้อยฉันยอมได้  เจ็บปวดแทบจะตายฉันก็ยังยอม ...ขอร้องเถอะ  ดูแลใจฉันบ้าง  ตอนนี้ฉันเหงา ฉันเหนื่อย ฉันเคลียด ฉันมีงานแต่ฉันทำงานไม่ได้  ฉันต้องการสติ แต่สติมันแตกไปแล้ว  ฉันต้องการคนปลอบฉันเริ่มจะปลอบตัวเองไม่ไหวแล้ว

....ฉันเริ่มคุมความคิดตัวเองไม่ได้ เริ่มเบื่อตัวเอง เริ่มเบื่อโลก เริ่มเบื่อผู้คน และฉัน  ..ไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้ว  บางทีบันทึกนี้อาจจะเป็นบันทึกสุดท้ายที่ฉันเขียนก็ได้  ฉันเองก็ไม่รู้ได้

...เพียงแค่ตอนนี้ฉันเพลียเหลือเกิน  ฉันป่วย ฉันเรียกร้องความสนใจ ฉันอยากกลับไปเป็นเด็ก  ฉันเริ่มรู้สึกว่า ชีวิตการเติบโต มันวุ่นวายเกินไป  ...

....ฉันไม่ได้เข้าใจในทุกสิ่ง  ฉันไม่ได้รับได้ในทุกอย่าง  แต่ฉันก็ยอมรับ และยอมเข้าใจ...แล้วฉันล่ะ  ตัวฉันความต้องการของฉัน  ...เข้าใจและยอมรับฉันบ้างไหม.....ต้องการเหมือนกันนะ    ....ตอนนี้รู้สึกเหมือน(คุณค่าเริ่มหมดลง)  ฉันเป็นคนเงียบ  ฉันจะเงียบ  ฉันเงียบ  เงียบ.....หายไป(Y-Y)

................เวลา 20.20 น.................