ฤดูฝนของคนเหงา

เพราะฤดูฝนทำให้คนมันเหงา หรือเพราะว่าเราโดดเดี่ยวเกินไป

เสียงครืนฟ้าคำรามลั่นสนั่นภพ 

เเสงฟ้าแลบลอดผ่านช่องประตูระเบียงดุจเเสงสปอร์ตไลค์ดวงใหญ่ที่สว่างวาบแค่ชอตเดียวแล้วจบลง แต่ไม่เลย แสงฟ้ายังคงมาเรื่อย ๆ เป็นระรอก และเสียงครืนจนตึกสั่นก็ตามมาติด ๆ 

.

.

ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว 

เสียงสมองปลอบขวัญหัวใจ ทั้งที่สมองเองก็แทบจะหาที่มุด

ในคราที่แสงฟ้าสาด พร้อมเสียงฟาดโหมกระหน่ำ 

เพียงแต่สมองมันเป็นห่วงหัวใจ

ต้องปลอบขวัญมันไว้ 

กลัวใจ มันจะกลัว 

.

.

.

ทำใจให้นิ่ง ฝนหยดมา ฟ้าร้องไห้แล้ว 

เหงา. . . ไหมฟ้า บนนั้นมองลงมา โลกใบนี้สวยไหม ? 

มองเห็นฉันหรือเปล่า ฉันอยู่ตรงนี้ไง 

มองลงมาแล้วหยุดร้องไห้ 

เราเป็นเพื่อนกัน 

.

.

เหงาใช่ไหมฟ้า ? 

ถึงร้องไห้ออกมา ให้น้ำตาซับแผ่นหิน 

ให้โลกรู้ โลกสะเทือน แดดิน 

แต่อย่าเลย เพราะโลกก็แทบจะสิ้นใจ 

.

.

.

ฉันมองฟ้าเวลาน้ำตาไหล แค่ไม่อยากให้มันร่วงลงไปแบบนั้น

 เพียงแค่มองฟ้า เงยหน้า ถามหาดวงตะวัน

เธอก็เหงา เหมือนกัน หรือเปล่าเธอ

.

.

เหล่าบรรดาฟ้าเหงา เราอกเดียวกันนะ 

ตะวันล่ะ สนใจมาร่วมแจมไหม 

มิตรภาพต่างสรรพสิ่ง ต่างกันมากมาย 

แต่ถ้าเราเป็นมิตรสหาย 

จะเป็นวิธีทำลาย ความเหงาเราจบลง

.

.

.

จ

บ