วิถีใต้ทางด่วน

เมืองกรุงใครว่าเมืองสวรรค์  มันสวรรค์สำหรับใคร
คนในห้องแอร์ มีนิ้วไว้สั่งงาน มียานขับเป็นเหล็กเคลื่อนที่ มีทีวีดูละครฉากตบจูบ
ทุกอย่างสมบูรณ์แบบไปหมด
กลายเป็นเมืองแห่งสวรรค์ 

ผู้คนมากมายในแต่ละวันเดินสวนกันเหมือนมดแตกรัง ชนกันบ้าง ล้วงกระเป๋าคนอื่นบ้าง 

ตามอัธยาศัย 

บนคอนโดตึกสูง บ้านสี่เหลี่ยมมีพื้นที่คิดเป็นยูนิต ราคาหลายล้าน 

จ่ายด้วยเงินผ่อน แต่ยังมีความสะดวกสบายครบครัน  

------------------------------------

บนทางด่วนมีรถวิ่งเร็วอยู่ไม่หยุดหย่อนทุกวินาที มีหยุดบ้างเพื่อจ่ายค่าผ่านทาง

ณ  ใต้ทางด่วน

เสียงกรนคลืดอยู่ในลำคอ หลับไหลแม้เสียงรถจะดังกึกก้องตลอดเวลา เพราะความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน 

ชีวิตไม่อยากจะคิดว่าจะต้องทำอะไร มากไปกว่าจะนอนยังไงให้หลับและตื่นขึ้นมาในอีกวัน

บางครั้งในส่วนหนึ่งของความคิด

ก็อยากจะหลับยาวๆ แบบไม่ต้องตื่นเหมือนกัน 

ฤดูไหนๆก็ยังคงอยู่ตรงนี้ ที่ใต้ทางด่วน แม้ลมหนาวจะปะทะเรือนกาย ห่มได้แค่อ้อมเเขนตัวเอง

บางวันโชคดีเจอผ้าห่มผืนเก่าซอมซ่อในกองเศษขยะ พอทุเลาลงบ้าง 

หลับตาเถิดเดี่ยวมันก็ผ่านไป คุยกับใจตัวเองที่ใต้ทางด่วน  

ไม่รู้แฟชั่นนั้นนำสมัยไปถึงไหนแล้ว ไม่เคยสนใจ  

ที่สวมใส่อยู่ในตัว แค่มันไม่ขาด ก็ดีใจแล้ว 

--------------------

เราเป็นคนเมืองหลวงนี่นา แถมยังอยู่ใต้ทางด่วนเสียด้วย

ไม่มีใครหรอกที่เคยมีประสบการณ์เหมือนกัน 

ถือว่าเป็นสิ่งแปลกใหม่ ...ที่เริ่มจะเก่ามากแล้วเหมือนกัน
------------------------------

เช้าแล้ว....จะกินอะไรดีนะ 

หิวจัง 

ไปเที่ยวห้างดีไหม คนเยอะดี ....กองขยะก็ต้องเยอะตาม ต้องมีคนที่ชอบกินเหลือ ทิ้งไว้บ้างแหละ

หรือจะไปร้านอาหารใกล้ๆนี้กดีน้าาา  

มีคนทานข้าวเหลือจานเยอะด้วย 

ชีวิตเรานี่มันตัวเลือกเยอะจริงๆ 

---------------------

วันนี้เก็บเศษกล่องกระดาษ กระป๋อง ได้เยอะเลย 

จะขนไปขายยังไงนะ 

เดินแบกไปดีกว่า ขวดไม่มีน้ำหนัก ถ้าไม่ถึงโรงงานรับซื้อ ค่ำมืดที่ไหนนอนที่นั่นเลย 

คิดเสียว่าไปเที่ยว

มีเงินติดตัวแล้ว ซื้อยาพารามาเก็บไว้เผื่อเป็นไข้ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย 

ที่เหลือเก็บออมเอาไว้  ตอนนี้ก็ได้ ครบ 100 บาทแล้วนะ 

อีกแค่ 900 บาทก็ถึง 1000 ขยันหาของเก่าไปขายอีกสักหน่อยเดี๋ยวก็คงถึง 

------------------------------

ค่ำอีกแล้ว  

วันนี้ได้ข้าวกล่องมาฟรี จากแม่ค้าใจดีร้านทางโน้น 

อิ่่มเเล้ว 

แหงนหน้าขึ้นบ้างบนเห็นคอนกรีดสูงทอดยาว เสียงรถวิ่งยังคงอยู่

เฮ้ออ โลกมันไม่ได้หยุดหมุนสินะ 

คนเลยไม่ได้หยุดดิ้นรน  

แต่เราเองต้องหยุดพัก จะดิ้นจะรน เอาไว้ให้แสงแดดส่องตาก่อนก็แล้วกัน 

นั่งหันหลังพิงเสาทางด่วน ห่มผ้าห่มผืนเก่า ฝุ่นเขอะที่ทำอะไรร่างกายไม่ได้ ภูมิคุ้มกันฝุ่นตอนนี้คงมีสูงกว่ามนุษย์ทั่วไป  

เปลือกตาค่อยๆปิดลง 

-----------------------------------------------------------------------

จบ 

โดย  คนเป็นตาแพง